Πολλές φορές, τη σκέψη μου ν' αντέξω αδυνατώντας,
μ' απότομα τινάγματα λοξά της κεφαλής
σαν τρομαγμένο άλογο χορεύω προσπαθώντας
να διώξω μιαν ασίγαστη θολούρα της ψυχής.
Ζηλεύω τότες και φθονώ τη μοίρα όσων ανθρώπων
αδυνατούνε να αισθανθούν νοήματα κι' αρχές.
Μα εξαίφνης μια πνιχτή αντηχεί κραυγή κάποιων ατόπων
εικόνων και γεμίζω ευθύς με τύψεις κι' ενοχές.
Σαν κάποιο μέγα αισθάνομαι να πρόδωσα σκοπό,
σαν κάποια θεία πως πρόσβαλα αισθάνομαι εικόνα
κι' ολόκληρος, σώμα και νους, σ' αργό στροβιλισμό,
νοιώθω σα φύλλο ανάλαφρο στη μέση ενός κυκλώνα.
Κι' είναι στ' αλήθεια δυστυχής όποιος δεν είδε ό,τι είδα,
μ' ακόμη εγώ πιο δυστυχής που μόνιμα δε ζω
στης πιο κρυφής ουσίας μου τη μυστική πατρίδα
που λόγος άρρητος πληροί της γνώσης το κενό...
